Minik elleri vardı kadının büyük sevdasını sımsıkı avuçlayan. Badem gözleri vardı aşkla bakan. İnci dişleri vardı, bir de sevgi kokan buğday teni. Güldüğünde bahar gelir, öptüğünde çiçek açardı. Öylesine güzeldi ki kadın; Adem'in yasak meyveyi yediğine değecek kadar vardı. Onu böylesine güzel yapan aşkıydı elbet. Sevdimi bir kadın güzelleşirdi. Ne makyaja gerek vardı yüzünde ne de allı güllü entariler isterdi teni. Sevdi mi bir kadın gökyüzü gibi güzeldi. Bereketti toprağa, içini ısıtır, hayatına renk katardı. Ama Ademoğlu bu işte yaptı yine yapacağını. Küstürdü kadını aşkına. Yavaş yavaş akıttı gözyaşlarıyla sevgisini. Gururunu hatırlattı kadına. Aşkı çok büyüktü elbet ama gururu aşkından da büyüktü. Ve gurur unutturdu sevdasını. Gözleri gülmez, elleri tutmaz oldu. Aşk kokmuyordu teni. Gülmediği için bahar gelmiyor, öpmeyince çiçek açmıyordu. İhanete uğramıştı ve hainlik insan işiydi elbet. Hayat son buluyordu ve katil yine Adem'in oğluydu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder