Bile bile ateşe yürümekti benimkisi. Yanmaktan ziyade sevmek de denebilir buna. Hayatımın çelişkisiydi kesinlikle. Yanacağımı bile bile her an yanında olmak istiyordum. Ellerini tutmam, saçlarının arasında parmaklarımı gezdirmem lazımdı. Solumdan yürütmeliydim sırf kalbime daha yakın olsun diye. Omzum başına yuva olmalıydı. Ateş pahasıydı onu sevmem. Kalbimde sızı olarak kalmamalıydı. Ya içimdeki buruklukla yaşamayı öğrenmeliydim ya da yanacağımı bile bile sevmeli. Hayatımın çelişkisiydi kesinlikle. Cesaret edemiyordum ikisine de çünkü hevesim kırılmıştı bir kere. Bir çelişkinin tam orta yerinde yaşıyordum ve tek beklentim bir taraf seçebilmekti bertaraf olmamak için. Çünkü en kötüsü bertaraf olmaktı bu sevdada.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder