Gün doğumuna bir kızıllık kadar uzakta.
Pencereden bakınca sahil gibi gökyüzü.
Ev gibi, ocakta pişen aş gibi çatılarda bacalar.
Bir de karşı komşunun dantelli perdeleri.
Sahil gibi dedim ya hani gökyüzüne.
Galiba gördüğümden değil duyduğumdan dedim.
Martı sesleri, kuş sesleri var havada.
İstanbul’un ortasında bir sabah kızılında.
Kimi yerde gün doğdu, kiminde alacakara.
Kiminde şen şakrak, kiminde çığıran martılar.
Dedim ya İstanbul’un tam ortasında.
Galiba gördüğümü değil duyduğumu söylüyorum.
Duyduğuma inanıyorum,belki yalan belki doğru.
Görmüyorum, görsem bilirdim elbet.
Ya kanıyor gözlerim ya da kanmak istiyorum.
O gün bu gündür kendimi dinliyorum.
