Dalları birer birer kırılan ağacın çırılçıplak gövdesiyim sonbaharın başında. Yapraklarım dökülür önce dallarımdan birer birer ayakucuma. Sararıp solar muhabbet dallarım. Kırıldı mı en sağlam yerinden kırılır. Yine yalnız bir başıma gövdem kalır. Menfaat dalıdır kırılan bilirim. İşi biter başka gövdenin dibine düşer. Menfaat yağmurudur bu yağan bilirim. Döner dolaşır ben yine çiçek açarım. Ah gövdem kanan gövdem. Yine meyve verir durursun. Sanki kırılmamış gibi, dallarını korursun.
